Θυμήσου! ...Το τανγκό της Κολούμπια!

Τα σχολικά χρόνια πάντα κρύβουν την μαγεία της νιότης.

Η τύχη του να δένουν με τα χρόνια μετά τον πόλεμο, ήταν μοναδική.

Η ελπίδα, η χαρά, φεγγοβολούσαν παρ όλη τη φτώχεια.

Οι μεγάλοι στις δουλειές τους μέχρι το βράδυ κι εμείς, τα παιδιά, να ζούμε το σχολείο σαν την απόλυτη χαρά.

Ούτε τηλέφωνα, ούτε μπαράκια, ούτε πικάπ, ούτε καν ραδιόφωνο… και το ιντερνετ ούτε στα όνειρα ακόμα!

Το 1955 πετάξαμε από τη χαρά μας όταν μας ανήγγειλε ο καθηγητής μας της μουσικής, εδώ στο γυμνάσιο Μοσχάτου, ο Αλέκος Παναγιωτόπουλος, ότι μια μικρή ομάδα από την σχολική χορωδία θα πήγαινε να γυρίσει έναν δίσκο μουσικής!

Ένα τανγκό, το «Θυμήσου», μαζί με τον Νίκο Γούναρη στην Columbia!

Ο τραγουδιστής τότε Γούναρης ήταν ο δημοφιλέστερος και το άξιζε.

Η νεολαία όμως αναζητούσε, μουσικά, εδώ κι εκεί, το ίνδαλμα της.

Ήθελε λίγο ακόμα χρόνο, κι αυτό έγινε το 1956 με τον αξεπέραστο Elvis Presley…

Ξεκινήσαμε πρωί-πρωί για την Columbia όπου γύριζαν τους δίσκους μουσικής!

Σε μια ακατοίκητη εξοχική τοποθεσία πέρα από την Αθήνα, στον Περισσό, που τότε όλη την περιοχή την λέγαμε Νέα Ιωνία.

Μέσα σε μια απέραντη έκταση, κάτι αίθουσες άδειες, μεγάλες, με τσιμέντο κάτω.

Εμείς, καμιά δεκαπενταριά κλωσσόπουλα ασούμπαλα, με τις ποδιές τις μαύρες του σχολείου, φθάσαμε σε πλήρη άγνοια του τι ακριβώς θα κάνουμε ή θα πούμε!

Ο Μίμης Πλέσσας μας υποδέχθηκε στην είσοδο.
Ήταν τότε γνωστός ως πιανίστας.
Ήταν κι αυτός ένας νέος άνθρωπος, πολύ ευγενής.

Είπαν μερικά λόγια με τον καθηγητή μας κι αρχίσαμε τις πρόβες!
Όλα κι όλα 10 «αααα»..!
Βαριόμασταν που ζούσαμε!

Ο Γούναρης ακόμα δεν είχε έρθει.
Κόντεψε μεσημεράκι 12!

Φάνηκε μ ένα λαμπρό χαμόγελο κι έναν λόγο γέλιου για τον κάθε γνωστό του!
Μας χαιρέτισε και μας είπε: «πως τα πάτε εδώ με τον Μίμη και τον Αλέκο?» …και γυρίζει στον Μίμη και λέει: «Μίμη μου δεν έχω πιεί καφέ! Πάω κι έρχομαι»!

Στη χορωδία ήταν και 3 απόφοιτες του γυμνασίου, μεγαλύτερες από εμάς, που τις φώναζε ο καθηγητής μας για ενίσχυση!
Γι αυτό τη χορωδία του σχολείου την ονόμαζε, όταν πηγαίναμε σε εκδηλώσεις, …και Χορωδία Ελληνίδων!

Γυρίζει ο Γούναρης και λέει σε μια από αυτές: «θα με συνοδεύσετε για καφέ?»
Βεβαίως, είπε εκείνη, και στρεφόμενος στον Μίμη τον άφωνο, του λέει: «Σε πέντε λεπτά επιστρέφω»!
Έκανε τρείς ώρες!

Τότε για πρώτη φόρα άκουσε ο Πλέσσας μαθήτρια την Τζένη Βάνου, όταν εκείνη άρχισε να σιγοτραγουδάει ένα τραγούδι του Παναγιωτόπουλου, το τανγκό «Κι αν περνούν τα χρόνια»!
Ο Πλέσσας τη συνόδευσε στο πιάνο, και κατάλαβε αμέσως… γιατί η χροιά της φωνής της ήταν από τότε ξεχωριστή και όταν είπε το τραγούδι, της έκανε: «να έλθεις να με βρεις μόλις τελειώσεις το σχολείο»!

Ετσι το έχει καταθέσει και ο ίδιος και έχει γραφτεί, μόνο που δεν ήταν 12 ετών (όπως έχει γραφτεί), γιατί ήταν το 1955 και είμασταν από 15 έως 16 ετών.

Καλά, η Τζένη έγραφε μεν στα λευκώματα τα σχολικά ότι θα γίνει τραγουδίστρια, αλλά καταλάβαινες ότι αυτό κι αν δεν γίνει, δεν θα χάλαγε ο κόσμος, δεδομένου ότι ήταν εξαιρετική μαθήτρια και δεν είχε καμιά καλλιτεχνική έπαρση.

Μεσημέριασε στο στούντιο για τα καλά!
Πείνασαν και δίψασαν τα κλωσσόπουλα!
Στέλνει ο Πλέσσας κάποιους νέους και μας φέρνουν αρκετό τυρί φέτα και 10 φρατζόλες ψωμί!
Κανονική εξοχή… έξω μια βρυσούλα για νερό με τη χούφτα μας!

Αφού τελειώσαμε το γεύμα, και τελειώσαμε τα δυνατά μας γέλια και τις βόλτες μας εδώ κι εκεί στο στούντιο, έφθασε και ο Γούναρης!

Απόλυτη ησυχία.
Ο Πλέσσας περιμένει σινιάλο δικό του.
Βγάζει ο Γούναρης την κιθάρα...
Όλοι στις θέσεις τους… ορχήστρα 5-6 όργανα και 2-3 τεχνικοί… και λέει ο Γούναρης: «φύγαμε»!

Μιά κι έξω… ούτε πρόβα, ούτε προβούλα.

Τότε δεν κατάλαβα πολλά… τώρα όμως ξέρω:
Γίγαντας μουσικός ο Γούναρης… είχε εμπιστοσύνη απόλυτη στον εαυτόν του… βαθύτατα χαρισματικός.

Επαγγελματίας απόλυτος και διευθυντής ορχήστρας και μουσικός ο Μίμης Πλέσσας… και η πρώτη καταγραφή, στην πρώτη επαφή με τον μελλοντικό μέντορα της, της Τζένης Βάνου.

Αυτό το σπάνιο εξωτικό πουλί που κατά τύχη βρέθηκε κοντά μας και απολαύσαμε την σπάνια χροιά της φωνής του και η τελευταία που έκλεισε την πόρτα από τις μεγάλες μποέμικες καλλιτεχνικές ψυχές.

ΥΓ
………Κι έλεγε το ρεφραίν που πρωτοτραγούδησε η Τζένη στον Πλέσσα……
Κι αν περνούν τα χρόνια,
θα σου γράφω τραγούδια
και θα σου στέλνω λουλούδια
σαν πρώτα, με φιλιά …