Η κακότητα της βλακείας (από βήματος της Βουλής)

Μία προσέγγιση της τελευταίας βραδιάς για την "ψήφο εμπιστοσύνης" του Αντώνη Σαμαρά στον εαυτό του!!!

Διάβαζα τις προάλλες ένα γνωμικό στον Καρζή (στις πίσω – πίσω σελίδες όπου το ανθολόγιο της βλακείας ως παράγοντα του ανθρώπινου είδους), που λέει: «κάθε ψηλός και βλάκας».
Δεν θα συμφωνήσω απόλυτα σ αυτόν τον υψομετρικό ρατσισμό, αλλά στην περίπτωση μας, ταιριάζει απόλυτα, καθώς τους έχει τους πόντους του.

Τον κοίταζα στο βήμα να κυρτώνει τους ώμους του, στην προσπάθειά του να κρύψει το ένα και ογδοντατόσο ή μπας ενενηντατόσο του ύψους του, αλλά να μην κατορθώνει να καμουφλάρει την κακότητα και την μοχθηρία του, προϊόν της βλακείας… και καταστάλαγμα της εξουσίας που ασκεί πάνω σε βλάκες που τον ψήφισαν ή πλέον τον ανέχονται για να κρύψουν τον φόβο, την απελπισία, την αδυναμία, και την ομοιότητα τους με την δική του βλακεία…

Καταπάτησε μάλιστα ακόμη κι αυτήν την υποκριτική μεν, αλλά γλυκανάλατη και κόσμια ετικέτα που επιτάσσει η θέση του και το σύστημα που υπηρετεί, ώστε να κρύβονται οι ανεπάρκειες και να δοξάζεται το δόγμα της ορθότητας και σιγουριάς της πλειοψηφίας…

Όντας βλάκας, αλλά όχι ηλίθιος (θαρρώ), είναι προφανές ότι διάβασε και παπαγάλισε όσα οι συμβουλάτορες του έγραψαν, παραβιάζοντας τον κανόνα όπου οι βλάκες κυβερνήτες επιλέγουν τουλάχιστον έξυπνα άτομα ως υπηρέτες.
Γιατί αυτός έγινε πρωθυπουργός…
Υλοποίησε έναν στόχο ζωής.
Όμως οι κακοί και μοχθηροί συμβουλάτορες έχουν ανάγκη να μείνουν, να επιβιώσουν, να χορτάσουν τον βιτσιόζικο ρόλο να κουνάνε την μαριονέτα, να κυβερνάνε πίσω από τις κουρτίνες.

Κι έκανε το λάθος να μετατρέψει την συζήτηση σε καφενείο, σε γήπεδο… όπου η μαγκιά, το ψέμα, οι κατηγόριες, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, η αλαζονεία… κι ένα σωρό άλλες τσουκνίδικες συμπεριφορές γέμισαν την αίθουσα του κοινοβουλίου, αλλά και δια των τηλεοπτικών οθονών κάθε σπίτι της καθ’ ημάς Ιερουσαλήμ…
Τόσο πολύ, σε τέτοιο βαθμό η κακοήθεια και η απρέπεια (μέχρι το Βατικανό και το Αγιονόρος έφτασε, ξεχνώντας το δικό του προσκύνημα στην κατάταλαίπωρη Αμφίπολη), που και τον πιο βλάκα θα έκαναν να σκεφτεί πως ο μάγκας (καθώς έτσι μας προέκυψε) είναι σε πρόβλημα.
Γιατί ένας βλάκας μπορεί να είναι βλάκας, αλλά διαθέτει και τα όπλα του: την πονηριά και την κουτοπονηριά…

Θα ήταν αρκετό να φάνε τις υποσχέσεις του, μιας και αφενός θαυμάζουν πως ένας δικος τους έφτασε εκεί ψηλά, και αφετέρου γιατί αυτό είναι στο οποίο ελπίζουν και προσβλέπουν: να γίνει, ας πούμε, μείωση στο πετρέλαιο 30%, κι άσε να πάει στα τσακίδια η προηγούμενη αύξηση 1400%... (άσχετα αν και με αυτήν την μείωση των φραγκοδίφραγκων πάλι πετρέλαιο γιοκ)

Ούτε καν δεν εκμεταλλεύτηκε την χλιαρή ευγένεια (;) και τις αστοχίες του αντιπάλου του, που κουβέντα δεν έκανε για πράγματα που καίνε και που θα τον καίγανε: χαριστικές τροπολογίες σε καρχαρίες του πλούτου, υποβρύχια, Χριστοφοράτους και Siemens, λίστες Λαγκάρντ, ανθρώπους που φουντάρουν από μπαλκόνια και πεθαίνουν από αναθυμιάσεις μαγκαλιών, διασυνδέσεις με τα φασισταριά, απολύσεις, κλπ, κλπ, κλπ…
Αλλά τι να εκμεταλλευτεί, αφού το σκονάκι με την λασπολογία και την μαγκιά του το είχαν έτοιμο από ημέρες…

Πάλι, υποθέτω πως ακόμη κι αν βλέποντας τον άλλο να πηγαίνει χαλαρά, δεν θα μπορούσε να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια την ομιλία που του πασάρανε και να μιλήσει όπως αυτός ξέρει και τα κουτσοκαταφέρνει...
Αλλά τι φοβήθηκε;
… εδώ κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός παρά τη ρητορική του καχεξία…
(ας είναι καλά οι βλάκες και τα χορχολίκια)

Θα τελειώσω όμως με κείνους που ενώ βάζουν νερό στο κρασί τους, έκαναν το λάθος να κομπάσουν (πάνω στο φινάλε του προκριματικού – γιατί περί προκριματικού αγώνα ήταν η ψήφος εμπιστοσύνης) απέναντι στο πολιτικομαθηματικό πρόβλημα των 180 κουκιών που πρέπει να μαζέψει ο βλάκας…
(όχι ότι αυτό ήταν το μείζον)
Νόμιζαν ότι θα παλέψουν με έναν βλάκα, αλλά αγνόησαν τον κακό και τον πονηρό…

Ας διαβάσουν λιγάκι Κλαούζεβιτς (για τακτική του πολέμου)…
ή Θόδωρο Καρζή (για να μάθουν πόση επικινδυνότητα κρύβουν οι βλάκες)